Dokąd tak pędzisz stojąc?

 Jeżeli wszystko rozumiesz,
to znaczy, że jesteś źle poinformowany.

 Samotność mnie buduje.
Miłość mnie załamuje.

 Nic nie jest jednocześnie piękne i prawdziwe.

 Odebrali mi wszystkie siły, kiedy nauczyli mnie, że jestem nikim.

 Żeglowanie na spokojnych wodach nie oznacza, ze nie wpadniesz na górę lodową.

 Byle kretyn może cieszyć się życiem w wieku dziesięciu, dwudziestu lat, ale kiedy człowiek ma sto lat, kiedy już nie może się ruszać, musi uruchomić swoją inteligencję.

 Książki nie dają prawdziwej ucieczki, ale mogą powstrzymać umysł, zanim sam siebie rozdrapie do krwi.

 Życie jest jak domek z kart ustawiony na huśtawce lub na rozpędzonej górskiej kolejce.

 Ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć.

 Czas nie potrzebuje żadnego zakamarka, żadnej szczeliny, by posiąść i zniszczyć duszę oraz ciało. Drogocenny czas, który pociągnął już za sobą tyle istnień. Ludzie rzadko się nad nim zastanawiają. Mają o nim bardzo mgliste wyobrażenie, relatywne i subiektywne zarazem. A przecież czas jest jak najbardziej rzeczywisty, ku niezadowoleniu badaczy atomu i przestrzeni, którzy mnożyli się w trakcie kończącego się właśnie dwudziestego wieku. Jest namacalny bardziej niż jakakolwiek istota; widziałem już, jakie przywdziewa stroje i przybiera oblicza. Widziałem też jak zabija.