Dokąd tak pędzisz stojąc?

 Człowiek z człowiekiem prowadzi od wieków jeden monolog.

 Bo Ty jesteś jak ostatni oddech przed śmiercią, choć dusisz mnie to smakujesz tak słodko.
Bo Ty jesteś jak ostatnia chwila przed śmiercią, choć tak krótko trwasz to zabierasz tak dużo...

 Łatwiej jest zburzyć niż zbudować.

 Trzeba mieć dla kogo żyć. Reszta jest milczeniem.

 Ale temu uśmiechowi nie można było się oprzeć. Ten uśmiech mógłby wygrywać wojny i leczyć raka.

 (...) myślimy, że idziemy naprzód, ale wracamy, cofamy się, nie wiadomo czy wchodzimy, czy wychodzimy.

 Cała sztuka polega na tym,

żeby być kimś wyjątkowym, pozostając sobą.

 Wilków się bać, do lasu nie chodzić.

 Szczęście to radość z nowego dnia, bezchmurne niebo w południe i słowo "kocham" na dobranoc.

 Ci, których najbardziej kochamy, potrafią nas najbardziej zranić.