Czuje się jak człowiek, który na próżno żył.

 Ci, którzy nie pamiętają przeszłości, skazani są na jej powtarzanie.

 Oddychają sobą, odnajdując się w swoich oczach, w swoich sercach.

 Człowiek z człowiekiem prowadzi od wieków jeden monolog.

 Umierać – to nic; straszne jest nie żyć.

 W nałóg wpisana jest całkowita samotność.

 Rozpamiętywanie żalów to jak jazda samochodem, który ma tylko wsteczny bieg.

 Każdy czyn ma swoje konsekwencje.

 Im bardziej zadziwiające jest czyjeś postępowanie, tym bardziej pragniemy je wyjaśnić.

 ,,Jeśli was denerwuje, nie przejmujcie się tym. Nie zapominajcie, że Bóg jeszcze ze mną nie skończył."

 Dochowanie wierności swoim marzeniom wymaga ogromnej siły.