Czuję, że coś nas łączy. Czuję, że coś nas wspólnie ...

 Trochę bała się możliwych scenariuszy, które przychodziły jej do głowy w związku z nim, ale mimo to, a może właśnie dzięki temu, była szczęśliwa i podniecona.

 Za dużo chcemy ogarnąć rozumem. Powinniśmy pamiętać o sercu.

 Chce się poczuć w końcu gdzieś dobrze, wiedzieć, że tam pasuje, być częścią czegoś.
Czegokolwiek.

 Nieco na uboczu, owinięty zielonoszarym płaszczem, stał Halt. I uśmiechał się.

 Biegnę, kiedy wstaje świt. Biegnę brzegiem morza, boso.
Biegnę w pulsie mojej krwi. Biegnę z wiatrem mego losu.
Biegnę lekko i bez planu. Biegnę długo, biegnę chciwie.
Biegnę w rytmie oceanu. Biegnę wdzięczny i szczęśliwy.
Szczęśliwy, bo słyszę głos. Głos wiatru, piasku i fal.
On uspokaja mnie, że właśnie tak miało być.
I mam nie pytać już. Bo tylko tak mogło być.
Tylko tak.

 Jedyny sensowny sposób
na życie w tym świecie,
to ten pozbawiony reguł.

 Straszliwa samotność znalazła ujście w gorących łzach...

 Prosiłeś mnie o słowo? Oto ono: NADZIEJA.

 Pokaż mi serce nie opętane zwodniczymi marzeniami, a pokażę ci człowieka szczęśliwego.

 Zmarszczki od śmiechu są gładkie na krawędziach. Jednak gdy zbyt często wpływają w nie łzy, robią się jak skarpy przy potokach. Mają ostre krawędzie. Od tej soli we łzach.