Rzeczywistość to bardzo krucha rzecz.

 Ale to nie były łzy, to złamane serce wycieka mi przez pory.

 Jestem strasznym nadwrażliwcem. Bycie nadwrażliwcem to chodzenie po cienkiej linie: jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni. Tak jak zauważam różne piękne sprawy, tak widzę syf, którego ludzie nie zauważają. Wrażliwość, która daje mi masę możliwości, musi ze mnie wyjść. Jak zaczynam ją w sobie kumulować, to jest źle.

 Sprawia mi przyjemność myśl, że może w nocy umarłem i że to właśnie jest śmierć – stan wszechogarniającego spokoju.

 Największa wina jest w tym, kto nie chce słuchać prawdy.

 W lęku nie ma niczego złego, tylko nie można go okazywać.

 Bo smutek rodzi się zawsze
z czasu, który upływa,
a nie zostawia owocu.

 Nie ma martwych języków, są tylko uśpione umysły.

 Wiecie, że brzydzę się kłamstwem,
po prostu go nie toleruję. I nie chodzi
o to, że czuję się lepszy od innych. Przecz polega na tym, iż kłamstwo mnie przeraża. Kłamstwa cuchną trupem,
są skażone śmiertelnością,
i tego właśnie nie cierpię w nich najbardziej, to chcę zapomnieć.

 To takie dziwne. Nie każdy, zrodzony do latania, latać potrafi.

 Połowa dorosłych ludzi na tej planecie nie wie, kim jest, a mimo to codziennie mogą decydować o sobie.