I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.
Potykając się można zajść daleko, nie wolno tylko upaść i nie podnieść się.
Ku czemu idziemy? A mnie się zdaje, że do niczego nie idziemy. Zawsze tylko jesteśmy w drodze.
Ja nie myślę mózgiem - o nie, bynajmniej. To myśli we mnie mój potwór.
Ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć.
Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku.
Umysł człowieka jest jego ostatnią twierdzą.
Ile wielkich spraw w życiu człowieka zależy od maleńkich, niedostrzegalnych nieomal decyzji.
Bóg się z modlitw, Szatan z przekleństw śmieje.
Uczucia są niekiedy tak nieśmiałe, że można je wyczuć czubkiem języka.
I liczy się też to, co sama o sobie myślisz, twój własny rachunek sumienia, a nie tylko ocena innych. Oni mogą się mylić.
