Czasu nie można dostać. Ale można go dzielić.

 Siedzę i porządkuję myśli.
Siedzę i próbuję wygładzić ostre krawędzie bólu.
Siedzę.

 Nas. Magiczne połączenie, krótki, sugestywny zaimek przypieczętowujący umowę.

  Mężczyźni czasami wyjeżdżają. Ale potem wracają.

 Życie stało się snem na jawie.

 Nadzieja jest największym złem, bo przedłuża ludzką udrękę.

 Trudne sprawy stają się tylko trudniejsze, kiedy się je odkłada.

 Ponad połowę czasu na tym łez padole tracimy na jedzenie i spanie, szkoda życia (…).

 Przemilczenia dzielą bardziej niż nieobecności.

 Mogę powiedzieć: z czasem człowiek przyzwyczaja się nawet do cudów.

 Żeby naprawdę żyć, trzeba naprawdę kochać.