Jedyne potwory jakie znam, to ludzie.

 Nigdzie nie jesteśmy bardziej samotni,
niż leżąc w łóżku, z naszymi tajemnicami
i wewnętrznym głosem, którym żegnamy
lub przeklinamy mijający dzień.

 Życie jest skomplikowane, bo inaczej po co byłoby żyć?

 W głębi zimy zrozumiałem w końcu, że jest we mnie niezwyciężone lato.

 W jej sercu i umyśle było zbyt dużo kogoś innego, żeby zostało miejsce dla mnie.

 Bywa, że im lepiej kogoś poznajesz, tym trudniej ci go lubić. Im mniej wiesz, tym lepiej.

 Człowiek zupełnie nie wie, kiedy tonie, która kropla wody wyznacza mu koniec.

 Zadziwiające, jakich rozkazów ludzie słuchają, jeśli tylko użyje się stanowczego, pewnego głosu.

 Nie ma rzeczy niemożliwych. Tylko są trudne.

 Każdy z nas nosi w sobie jakieś kamienie. Trzeba mieć odwagę, by je z siebie wyrzucić.

 Lubię Cię. Bardzo. A jeszcze bardziej się cieszę, że mogę Cię lubić.