Jutro, gdy słońce skryje się za widnokręgiem, a na niebie ...

 Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas gdy nasze skrzydła zapomniały jak latać.

 Ból jest przemijający, a skutki rezygnacji pozostają na zawsze.

 "Jak żyjesz, Kochana?
Jak żyjesz
wśród coraz zimniejszych ścian
ulatnia się z nich wilgotna
woń naszych ciał
Czy Ci nie chłodno?
Jak zasypiasz
nie na mojej
piersi
nieopleciona gałęziami
moich rąk, moich nóg
kto poprawi
opadającą rękę – nim zemdleje
Jak wracasz z niespokojnych snów
bez pocałunków, które jeszcze się śnią
a już budzą
każde włókienko Twego ciała
każdą żyłkę
Jak wędrujesz labiryntem głuchych ulic
nie trzymając się mojej ręki
Jak wchodzisz po zmęczonych schodach
Jak żyjesz kochana
beze mnie?
Dlaczego żyjesz?"

 Przebaczenie i czekolada chodzą parami.

 Słowami także można uderzyć.
Nawet silniej niż pięścią.

 Kochamy to czym sami nie jesteśmy.

 Przyjaciele, z którymi zabijamy czas,
to właśnie prawdziwi przyjaciele.

 Tylko jedno ratuje człowieka od szaleństwa: nieświadomość.

 Siedzisz mi w głowie tak, jak potrafią tylko nieobecni.

 –Mówiłaś, że nic ci nie jest. Nigdy bym cię nie zostawił, gdybym sądził, że jesteś w takim stanie.

Wpatruję się w dłonie. Cóż mogę powiedzieć, czego jeszcze nie usłyszał? Chcę więcej. Chcę, aby tu został, ponieważ sam ma na to ochotę, a nie dlatego, że jestem płaczącą kupką nieszczęścia.