(...) bardzo łatwo jest stracić wszystko, co uważało się za ...

 Nadchodzi czas, kiedy będzie trzeba wybrać między tym co dobre, a tym co łatwe.

 Nie wszyscy, którzy się uśmiechają, są przyjaciółmi.

 Dotykam twoich ust, palcem dotykam brzegu twoich ust, rysuję je tak, jakby wychodziły spod mojej ręki, jakby po raz pierwszy twoje usta miały się otworzyć, i wystarczy, bym zamknął oczy, aby zmazać to wszystko i zacząć od nowa.

 Ja napisałbym rzecz okrutną i żałosną, podejrzewam, że serce się nie starzeje.
U niektórych nawet z wiekiem rozkwita, dwadzieścia lat temu byłem bardziej
oschły i brutalny niż dzisiaj.
Czas, który innych wysusza, dodał mi kobiecości i dobroci. Bardzo mi się to nie podoba. Czuję, że krowieję. Byle co
mnie wzrusza. Wszystko wyprowadza
mnie z równowagi. Jestem jak trzcina, najmniejszy zefirek jest dla mnie wichurą.

 Zawsze, gdy z nim jestem, choć odurza mnie jego obecność, przychodzi do mnie myśl, której się boję: Gdzieś w głębi ogarnia mnie przerażenie, że jeśli go stracę, to jakbym straciła część siebie i zostanę okaleczona już na całe życie.

 Nie wolno większych spraw dla mniejszych poświęcać.

 czuć się bezpieczny śniąc
albo na przykład
już nigdy więcej nie zasypiać

 Czasem dobrze jest zaznać samotności. To zmusza do myślenia. Dochodzi się do wniosków, które w innym przypadku by umknęły.

 Z wodą nie ma żartów.
Z wodą, z ogniem, z przeznaczeniem.

 Pokora jest dobra dla duchownych, natomiast racjonalność to znajomość swoich możliwości.