Upiłem się. Dokumentalnie. Doszczętnie. Na potęgę. Mamo, więcej.

 Do zmiany losu wystarczy mały, malutki kamyczek, o który ktoś się potknie i nawet go nie zauważy.

 Zawsze sądziłem, że kto czuje pociąg do stada, ten ma w sobie coś z barana.

 Gdyby ludzie wiedzieli, kiedy umrą, prawdopodobnie wcale by nie żyli.

 Niektórych słów nie mógłbym wypowiedzieć, nie rozpadając się przy tym na kawałki.

 Kochałem ją. Boże, strasznie ją kochałem. Nie mogłem uwierzyć, że dotarłem tak daleko, nie mówiąc jej o tym. Byłem idiotą, ale byłem piekielnie szczęśliwym idiotą.

 Pomimo iż nasze myśli prą naprzód, nie jesteśmy w stanie oderwać się od tego, co ludzkie, przyziemne. Całe życie dążymy do tego, ażeby tylko wyciągnąć ze wszystkiego największe korzyści dla siebie, czy dotyczy to życia na ziemi, czy też wieczności.

 Siedzę i porządkuję myśli.
Siedzę i próbuję wygładzić ostre krawędzie bólu.
Siedzę.

 Bohatera od przestępcy dzielą jedynie zbiegi okoliczności i niuanse.

 Jest to zupełny absurd. To tak, jakby powiedzieć, że w demokracji wszystkie ruchy mają prawo istnieć, także te, które nawołują do wprowadzenia dyktatury, czyli do zniszczenia demokracji.

 Nie bój się. Nie pozwól, by to zauważyli.