Szata nie zdobi człowieka, ale swoje robi.

 Pozostaje z pustym kieliszkiem i czymś trudniejszym do napełnienia w środku. Czuje się już tylko nawozem pod roślinę, jaka często przekwita na grobie zwiędłej miłości. To rzadka roślina, a nazywa się szczęście.

 Sześćdziesiąt dwa tysiące
czterysta powtórzeń przeradza
się w jedną prawdę.

 Jedyną rzeczą, której nie należy żałować, są nasze błędy.

 Nie ma nic bardziej tragicznego niż żebranie o gest, o uśmiech od ukochanej Istoty. Przy tej tragiczności blednie wielka inna tragiczność, tragiczność cielesnego kalectwa, tragiczność duchowego kalectwa... wielka tragiczność blednie przy tragiczności żebrania o miłość.

 Los to wymówka dla tych, którzy nie chcą wziąć odpowiedzialności za własne życie.

 Obca w świecie, gdzie wszyscy są jednakowi.

 Zawsze lepiej mieć mniejsze oczekiwania, inaczej wszystko nas rozczarowuje.

 Siedzę w domu, piję szkocką i myślę o tobie.

 Usłysz mnie, dostrzeż mnie, dotknij mnie, kochaj mnie, uwolnij mnie!

 Bram nie buduje się po to, aby stały otworem...