Wszyscy powinniśmy byli umrzeć, tak byłoby najlepiej.

 Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną

 Luke spojrzał na rzekę,
na ciemną wodę płynącą
powoli w blasku jesiennego księżyca.- Czasami miłość
nie wystarcza, Clary.

 Można oszukać czas, ale on w końcu zawsze z nami wygrywa.

 "Śmierć to tylko kolejna ścieżka, którą wszyscy musimy podążyć. Znika szara, deszczowa zasłona tego świata i wszystko spowija srebrzysty blask. A potem widzisz białe wybrzeże. I to, co za nim… daleką zieloną krainę, skąpaną w blasku wschodzącego słońca."

 Nie wszyscy, którzy się uśmiechają, są przyjaciółmi.

 To, co nazywam mną, jest jak pudełko ukryte w drugim pudełku.

 Wspomnienia czasem nie dają zasnąć,
ale bez wspomnień nie ma czego śnić

 Dla człowieka niedojrzałego znamienne jest, że pragnie on wzniośle umrzeć za jakąś sprawę; dla dojrzałego natomiast – że pragnie skromnie dla niej żyć.

 Nic się nie dzieje przypadkowo, zawsze jest jakaś przyczyna i konieczność.

 To człowiek, a nie Bóg stworzył ideę grzechu pierworodnego.