Posiedźmy tu dziś wieczór, choćby nie było nam sądzone nigdy ...

 W małym metrażu małe problemy urastają do gigantycznych rozmiarów.

 Najważniejsze to wyglądać, jakby się wiedziało, co się robi, jakby się miało jakiś cel.

 Sam sobie powiedział i sam się uśmiał.

 Ludzie nie chcieli dokonywać wyborów, czuć ciężaru odpowiedzialności, pragnęli zrzucić na kogoś to brzemię życia. Pytali dosłownie o wszystko. (...) Dawałam im to, czego pragnęli. Nadzieję. Na miłość, dziecko, zdrowie, szczęśliwą rodzinę, na pieniądze, szacunek w pracy, godną starość, wnuki, dom, ogród, basen, szczęście. Nie wierzyli w Boga. Nie wierzyli w siebie. Nie wierzyli ludziom, z którymi mieszkali pod jednym dachem. Wierzyli tarotowi.

 Czasem wystarczy powiedzieć głośno, że się czegoś nienawidzi, i usłyszeć, że ktoś się z nami zgadza, aby poczuć się lepiej nawet w najgorszej sytuacji.

 Własnego życia nie da się opowiedzieć, można je tylko obnażyć.

 Zamknij oczy - wyszeptałam - Dokończę tę opowieść.

 Krótka ulga jest lepsza niż żadna!

 To takie smutne, wszystko takie smutne; przeżywamy nasze życie jak idioci, a potem umieramy.

 Nie jest miarą zdrowia być dobrze przystosowanym do głęboko chorego społeczeństwa.