(...) wciąż jeszcze wierzę w wewnętrzną dobroć ludzi.

 Nie ma nic trudniejszego, jak zrobić coś, co jest niepodobne do niczego.

 Spójrzmy prawdzie w oczy: świat jest zdegenerowany. I zgniły.

 Wszystko przestaje być straszne, kiedy widzisz, jak nadchodzi.

 Nie istnieją granice dla tych, którzy nie boją się ich przekraczać.

 Kontrolki mrugają jak portowe dziwki.

 Tęsknisz, jednocześnie wiedząc, że nie powinnaś...

 I powiedział książkom bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście uczyniły sobie dom poddanym.

 Wolę poruszać się po omacku, żeby lepiej docenić mrok.

 Wybacza się niemal wszystko, tylko nie samemu sobie.

 Czyż nie tym właśnie jest kobieta: magicznym połączeniem różnic?