Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać.
Taka samotność jest straszna, bo człowiek
uciekając od miłości, ucieka od samego życia.
Zamyka się w sobie.
Możliwość wyboru to sens wolności.
Nie wolno iść na łatwiznę i nie wolno żyć bez celu.
Drogowskaz wskazuje ci drogę.
Ale jej za ciebie nie przejdzie.
To dobrze, kiedy człowiek jest wrażliwy, ale wyobrażam sobie, że żyje się wtedy ciężko.
Czas jest zmienny. Żeby istniało życie, to, co trwa, musi przemijać.
Samotność mnie buduje.
Miłość mnie załamuje.
Jestem mężczyzną – to znaczy ślepcem. Jak wszyscy przede mną tak i ja zwaliłem się do dołu na łeb, na szyję. Ożeniłem się.
Nie mam nic do napisania, bo gdy nie ma miłości, słowa się kończą.
[...] jeśli kogoś tak dręczą marzenia o życiu osiadłym, nigdy nie zapuści korzeni.
Tych ludzi przede wszystkim pociąga przygoda.
Człowiek nie otrzymuje duszy, dopóki ktoś go nie obdarzy miłością.
