Jest strach słowotoku i jest strach milczenia, a ten drugi ...

 Strach dzielony z kimś ma nie takie wielkie oczy.

 Staram się, jak mogę, rozmyślam o wszystkich najbliższych po kolei, uwalniam ich z pamięci niczym ptaki z klatek i zamykam za nimi drzwi, żeby przypadkiem nie powrócili.

 Miłości też trzeba się nauczyć,a ja o tej sztuce nie miałem pojęcia.

 I mówię mu, że przy nim stoję. Zawsze.

 Czymże jest życie, jeśli nie pasmem natchnionych szaleństw?

 I jak tu nie być optymistą, gdy moi wrogowie okazali się takimi świniami jak przewidywałem.

 
Jeśli przychodzisz więcej niż raz, w jedno miejsce, z tą samą osobą to myślę, że nie możesz już nigdy powiedzieć, że to tylko twoje miejsce

 Każdy dostaje tyle światła, żeby zobaczyć, co trzeba, a nie oślepnąć.

 To bardzo stresujące.
Jakim cudem szesnastoletni
(lub siedemnastoletni, jak w twoim przypadku) ludzie mają wiedzieć,
co chcieliby robić przez resztę życia?

 Wszyscy cierpimy karę za to, czego się wyrzekamy.