Nie sztuka powiedzieć: "Jestem!". Trzeba jeszcze być.
Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.
Jest się wiernym, dopóki trwa miłość, a kochankiem, dopóki przedmiot miłości jest blisko.
Zbyt często nie sięgamy po to, czego chcemy, tylko bierzemy to, co jest. Rozkładamy ręce i mówimy „tak wyszło”. Nie walczymy o lepszą pracę, nie naprawiamy związków – siadamy na dupie i narzekamy. Boimy się ryzyka, zmian, boimy się żyć, szukamy wiecznych wymówek. Czasem dobrze się wypierdolić, żeby potem wstać i być silniejszym. Zacząć żyć po swojemu.
Ci, którzy kochają cierpią, widząc jak cierpią ci, których darzą miłością.
Jeżeli się oddaje komuś serce i ten
ktoś umiera, czy zabiera ofiarowane
serce ze sobą? Czy potem do końca
życia chodzi się z wielką dziurą w środku,
której już nic nigdy nie zdoła zapełnić?
W życiu spotykasz tylko jedną osobę z którą lecą iskry od samego początku. Wymowne spojrzenia, aluzje i gra gestów. Cała reszta to jak odpalanie prawie pustej zapalniczki.
-Co zrobisz jeśli odejdę kochanie ?
-A co mógłbym zrobić ? Pozwolę Ci odejść
-Nie będziesz tęsknił za mną ?
-Będę
-Nie będziesz walczył o mnie ?
-Miałbym walczyć o coś czego już nie mam ?
-Mógłbyś walczyć ,żeby znowu to mieć .
-Jeśli kiedykolwiek odejdziesz to będę wiedział ,że nigdy nie byłaś moja .A więc nigdy o Ciebie nie walczyłem .
Możesz być z kimś przez dwa lata i nie poczuć nic szczególnego. Możesz być z kimś przez dwa miesiące i poczuć wszystko. Czas to nie miernik.
Dla innych jesteś zwykłem człowiekiem, którego mija się na ulicy. Dla mnie jesteś miłością, radością, całym moim światem i nadzieją na lepsze jutro.
