Bo nic dla człowieka lepszego ...

 Gdy marzec deszczowy, suche lato rodzi i zasiewom szkodzi.

 Człowiek nie tkwiłby tak głęboko w naturze, nie byłby jej częścią, gdyby nie miał możliwości poznania jej. Każda prawda, nawet najmniejsza, o świecie staje się częścią naszej duszy, coś na zawsze nasze.

 Jestem strukturą wyobrażeniowo – poznawczą, jednak to nie jestem prawdziwy Ja.

 Natura nie daje niczego człowiekowi, co by nie było darem dwusiecznym. Każda jej przywilej to zarazem i brzemię, każde jej dające, zarazem i odbierające.

 Zapach, kolor, rytm natury są wspaniałymi naukowcami, którzy uczą nas, jak żyć. Największą tajemnicą człowieka jest tajemnica natury, a największym odkryciem - znajomość jej praw.

 Pewno październik nie oszczędzi pluchy,jeśli wrzesień był ciepły i suchy.

 Niech człowiek patrzy na naturę, jak na wspaniały obraz, jaki jest kompozycją nieskończoną, jak samo wszechświat. Oczy tam ile możesz ujmiesz przestrzeni, tyle cię wzrokiem objesi.

 Natura nie ma granic, nie znamy jej początku, nie przewidujemy końca. Uczy nas ona, że wielkość ideałów nie zna miary, nie podlega czasowi i nie zanika z biegiem lat.

 Kiedy zasieje się ziarno zwątpienia, prawie zawsze puści pędy.

 Rankiem otwieram oczy
słońce już wstało i się uśmiecha,
a ja myślę o snach nocnych
i widzę drugiego człowieka.
Rankiem wszystko budzi się do życia,
skowronek zaczyna śpiewać,
drzewo ukłonem się z nami wita,
dzień dobry jak się miewasz?