Kobieta, będąc wcielonym uczuciem, wnosi nieład w społeczeństwo.

 Pierwszego maja deszcz,nieurodzajów wieszcz.

 Bóg, chcąc zniszczyć mrówkę, pozwala jej zdobić skrzydła.

 Natura nie potrzebuje naszych uczuć. Wystarczy, że jesteśmy jej częścią. Tymczasem my, ludzie, nie możemy bez niej żyć. Natura jest naszym prawdziwym domem.

 Gdy się wieczór czerwienią nieba, w nocy albo jutro deszczu czekać trzeba.

 W listopadzie kapusty pełne kadzie.

 Gdy oglądam filmy w których dwoje ludzi poznaje się przypadkiem nagle wracam do naszych wspólnych spotkań. Lecz gdy przypominam sobie twoją obojętność i brak odwzajemnienia uczuć wszystko dzięki bogu wraca do normy.

 Wielkie rzeki z małego źródła idą.

 Na słońce i na śmierć, nigdy wprost patrzeć nie można.

 A może dopiero w świecie, który nie zna grawitacji, będzie opadanie na dno godne pogardy?

 Natura nie ma granic, nie znamy jej początku, nie przewidujemy końca. Uczy nas ona, że wielkość ideałów nie zna miary, nie podlega czasowi i nie zanika z biegiem lat.