Wiele osób przewija się przez nasze życie, ale tylko niektóre z nich stają się nieodłączną jego częścią. To, co mówią, jak się zachowują, czego nauczą, zostaje z nami na zawsze. Każda osoba ma wpływ na nasze życie, cokolwiek by o tym nie myśleli.
Bóg, który Cię stworzył bez Ciebie, nie zbawi Cię bez Ciebie. Z tego wynika, że nawet najmądrzejsza osoba nie może niczego osiągnąć bez pomocy Boga.
Gdyby ludzie byli tak samo uprzywilejowani, jak aniołowie, nigdy nie mieliby okazji do wyróżnienia się, bo wszystko, co by robili, byłoby pokierowane Boską łaską. Dlatego ludzie muszą mieć pewną swobodę, aby mogli wykazać się swoimi talentami, a Bóg może wtedy ocenić ich wartość.
Nigdy nie możemy przewidzieć, do czego nas doprowadzą zmiany, nigdy nie wiemy, gdzie nas one zakończą, ale jedno jest pewne: gdy zawrócimy i spojrzymy wstecz, okazać się może, że zawsze były to zmiany na lepsze.
Nie na złość nam Bóg daje trudności, być może chce przez to, sprawdzić naszą miłość do innych ludzi, a przede wszystkim do Niego samego.
Prawdziwie prywatna jest tylko taka osoba, która widzi swą tożsamość w swoim własnym wnętrzu, a nie w oczach tłumu.
Nikt nie może lgnąć do drugiego człowieka z całą mocą, dopóki jeszcze nie nauczył się uważnie słuchać własnej duszy i poznać, skąd czerpie swoją moc.
Najważniejsze jest nie tak bardzo to, czy ludzie, którym pomagamy, będą umieli lepiej czytać i pisać, ale to, czy stają się ludźmi o wartościach humanitarnych, czy potrafią współpracować z innymi, czy są odpowiedzialni, czy umieją kochać.
Szczęście to moment między zbyt mało, a zbyt dużo. Zbyt mało i zbyt dużo rujnuje człowieka – nie tylko łamiąc go moralnie, lecz obracając wręcz w ruinę jego zdrowie. Szczęście – to jest akurat.
Są tacy ludzie, którzy nie potrafią zrozumieć, że inna osoba może myśleć inaczej, a jednak pozostać uczciwa. Dla nich różnica zdań jest zwyczajną zdradą.
