Jestem tym, kim jestem. Osoby dojrzewają, ale nie zmieniają swojego prawdziwego 'ja'. Taki jestem, jaki jestem i nie chcę być inny.
Ludzie są dzieleni na dwa rodzaje: tych, którzy wydają się szczęśliwi, bo myślą, że osiągnęli coś, i tych, którzy są nieszczęśliwi, bo myślą, że nie udało im się osiągnąć wszystkiego. Ale prawda jest taka, że nikt nigdy nie osiąga wszystkiego.
Niewielu ludzi potrafi znosić spokojne i ciche szczęście, które pomaga przetrwać. Wielu woli nieszczęście, bo daje okazję do narzekań, do wrogiego oceniania innych, do samopodziwiania sobie.
Nie trzeba się przekonywać do bycia sobą. To jest coś, co przychodzi naturalnie. Problem zaczyna się, kiedy próbujesz być kimś innym.
Człowiek zawsze ceni to, co wysoko, do czego trudno dojść. Pracuje, męczy się, pokonuje, dąży, nie ustaje. A gdy już osiągnie? Zza gór, zza granic, zza zasłon dymów, pojawia się coś jeszcze, coś dalekiego. I znów podąża.
Człowieka poznaje się po tym, co mówi i pisze. Nie można zawiesić na wieszaku osobowości, kiedy wchodzi się na forum publiczne. Może i można, ale tylko wtedy, gdy jest to osobowość pusta, bez treści.
Nikt nie może lgnąć do drugiego człowieka z całą mocą, dopóki jeszcze nie nauczył się uważnie słuchać własnej duszy i poznać, skąd czerpie swoją moc.
Poznajemy prawdziwe oblicze człowieka dopiero wówczas, kiedy nie jestemy mu już na nic potrzebni. Wtedy dopiero wyłania się prawdziwy charakter.
Nie pozwól, aby hałas opinii innych zagłuszył twój własny wewnętrzny głos. I najważniejsze, miej odwagę podążać za swoim własnym sercem i intuicją. One jakoś już wiedzą kim naprawdę chcesz stać się. Wszystko inne jest drugorzędne.
Pamiętaj, że człowiek, który zawsze wiedział dokładnie, co rozumie pod pojęciem szczęścia, nigdy szczęśliwy nie był. Szczęście jest jak motyl – ścigać go nie ma sensu. Ale jeżeli usiądziesz spokojnie, może na ciebie usiąść. Optymizm jest wiara prowadząca do osiągnięć. Nic nie może się zdarzyć bez nadziei i ufności.
