Człowiek prawdziwy nie boi się niczego bardziej niż samotności, a prawda nie iskrzy się tak przeraźliwie jak w samotności, tak to jest, niewątpliwie, ale to jest właśnie prawda, prawdziwa prawda, która może człowieka unicestwić, która go może unicestwić zarówno ciałem, jak i duchem.
Nie da się ukryć prawdy na dno butelki wina. Można ją tam wrzucić, przykryć korkiem, powiedzieć sobie, że już nie istnieje, ale kiedy butelkę otworzysz, prawda zawsze się wydostanie. Jest jak ten zły pieniądz, który ciągle wraca.
Prawda jest rzadko czysta i nigdy prosta. Często bywa skomplikowana, zawiła i otoczona mnóstwem aspektów.
Prawda nie jest zawsze piękna, ale głód prawdy jest. Człowiek jest zdolny do śmiechu, gdy prawda jest zbyt bolesna, ale to jest smutne.
Ślepe podążanie za prawdą nie prowadzi do wyzwolenia, podobnie jak niewłaściwe jej zrozumienie. Prawda to nie tylko duchowa ideologia, ale praktyka życiowa. Dążyć do prawdy, to dążyć do głębszego poznania siebie i świata.
Kiedy prawda ginie pod wpływem różnych pokus, przekonań, ubarwień, pozostaje tylko wyblakła kopia, cień prawdziwego istnienia.
Głęboko ukorzeniona prawda jest trudna do zrozumienia, bo choć wszyscy widzą, nikt nie zwraca uwagi.
Nie potrafimy
smakować życia, jakie jest, bo jego zwyczajność przegrywa z oglądaną codziennie obietnicą życia,
jakie mogłoby być.
Prawda nie jest zależna od ludzkiego uznania. Prawda jest prawdą, niezależnie od tego, czy ja ją akceptuję, czy nie. Niezależnie od tego, czy jest ona dla mnie wygodna, czy nie. Prawda jest zawsze prawdą, niezależnie od wszystkiego.
Dodaj trochę jadu do połowicznej prawdy, a będziesz miała prawdę absolutną.
