Czasem wydaje nam się, że życie przecieka nam przez palce. Czujemy to na przykład wtedy, gdy widzimy jak nasze dzieci gwałtownie dorastają, albo jak starzeją się nasi rodzice. Ale zapominamy, że tak samo jak one, my sami też jesteśmy poddani tej samej nieubłagannej zmianie.
Kiedy człowiek dorasta traci też przyjaciół - jeśli ma szczęście to tylko tych niewłaściwych, którzy może nie są tak dobrzy, jak się o nich kiedyś myślało. Jeśli masz szczęście, to uda się utrzymać tych, którzy są prawdziwymi przyjaciółmi, tych, którzy zawsze przy tobie trwali. Nawet jeśli tobie się wydawało, że nie trwają. Bo tacy przyjaciele są cenniejsi od wszelkich diademów świata.
Dorastać znaczyło umierać, ale jeszcze nie umrzeć.
Kiedy się patrzy na te dorastające dzieci, człowiek czuje, jak się starzeje.
Dorastające dzieci potrzebują przyjaciół, żeby razem odkrywały samych siebie i życie. Potrzebują przyjaciół, żeby stać się normalnymi ludźmi.
Nadzieja to kolejny etap, z którego się wyrasta.
Cierpienie jest częścią
dorastania. Dzięki niemu się uczymy.
Dorastać, to znaczy popełniać błędy, ale nie można bać się żyć.
Ale dzięki wszystkim moim błędom i przeżyciom stałam się tym, kim jestem teraz. Gdyby nie głupota i szaleństwo wieku młodości, to co by dzisiaj ze mnie zostało?
Właśnie o to chodzi w dorastaniu, prawda? O to by nie dać po sobie poznać,że się cierpi.
Dorastanie bez ojca niekoniecznie musi być takie trudne.
Właśnie o to chodzi w dorastaniu, prawda? O to by nie dać po sobie poznać,że się cierpi.