Zacznij od tego co znasz, a potem wymyśl to na nowo. Sztuka to magia,
bez dwóch zdań, ale źródłem
wszystkich dzieł sztuki,
nawet tych najbardziej dziwacznych,
jest szara codzienność. Nie dziw się,
gdy zobaczysz, że niesamowite kwiaty rosną na zwykłej ziemi.
Nie chcę żyć w swoich dziełach, chcę żyć w swoim apartamencie.
Jestem artystą, a moje dzieło to Ja.
Sądzę, że prawdziwe życie pisarza zawiera się w jego dziełach.
Nie ma we mnie nic oryginalnego, jestem zbiorowym dziełem wszystkich, których w życiu poznałam.
Pan Bóg, jak wiadomo, tworzył świat przez bodajże tydzień, a potem spojrzał na swoje dzieło i powiedział: „Ooo kurwa!”. A później dodał: „A, mam jeszcze chwilę, teraz zrobię coś naprawdę ładnego. Coś mnie godnego,
coś zaprawdę w boskim wymiarze. Coś
takiego, co jest autentyczną kwintesencją
piękna i nie ma wad”. I zrobił kota.
Miłość nie istnieje w sobie, ale w nas, jest naszym osobistym dziełem.
Dzieło sztuki, które jest po to, by je popsuć? Tak jak moje życie, jak sądzę.
Człowiek tworzący kulturę musi tkwić w kontekście, w jakim działa i nad jakim prowadzi namysł. Stale czyha na nas niebezpieczeństwo życia w laboratorium. Nasza wiara nie jest wiarą-laboratorium, lecz wiarą-drogą i wiarą historyczną. Bóg objawił się jako dzieje, nie jako kompendium oderwanych prawd. Boję się laboratoriów, bowiem tam wyabstrahowuje się problemy i zabiera je
do domu, żeby je udomowić, polakierować,
poza ich kontekstem.
Eleonora miała rację - nigdy nie wyglądała ładnie. Wyglądała jak dzieło sztuki, a sztuka nie może być po prostu ładna; sztuka ma wywoływać emocje.
Albowiem nie można uważać gestu ani za własność jednej osoby, ani za jej dzieło (nikt przecież nie jest zdolny do stworzenia własnego, całkowicie oryginalnego, należącego tylko do niego gestu), ani nawet za jej narzędzie; w rzeczywistości jest odwrotnie: to gesty posługują się nami; jesteśmy ich narzędziami, ich marionetkami, ich wcieleniami.
Dzieło sztuki jest tajemnicą, której żaden rozum nie może ogarnąć.