Nasza epoka zdycha z moralnego sceptycyzmu i duchowej nicości!
Człowiek z epoki katastrof nie ma własnego losu, nie ma charakteru, nie ma własnych myśli.
Każda epoka ma swe własne cele i
zapomina o wczorajszych snach.
Ich cienie, jedne roztomiłe, inne nienawistne, trwają nienaruszone w mej pamięci, razem z tamtą srogą niebezpieczna i frasującą epoką.
Żyjemy w epoce podejrzliwości i upadku wartości duchowych.
O tym, czy ktoś uchodzi za przystojnego, czasem decyduje moda panująca w danej epoce.
Dziesięć lat w życiu człowieka - to niewiele. I dziesięć lat w życiu człowieka - to epoka .
Miłość, która w epoce rakiet przetrwała cały miesiąc, staje się wieczna.
Do przyszłości, czy przeszłości, do czasów,
w których myśl jest wolna, w których ludzie różnią się między sobą i nie żyją samotnie.
Do czasów, w których istnieje prawda.
Z epoki identyczności, z epoki samotności,
z epoki Wielkiego Brata, z epoki
dwójmyślenia pozdrawiam was!
Właściwie żyjemy w epoce sloganu „po użyciu – wyrzucić”. Wysmarkaj się w innego człowieka jak w chusteczkę, wrzuć do klozetu i spuść wodę.