Poezja zawsze nam wróży, jeśli ...

 Nie było na świecie człowieka, którego życie nie mogłoby być dla innych przestrogą lub wzorem. Tylko od nas samych zależy, do jakiej kategorii będzie należało nasze życie.

 Najbardziej na świecie kocham dobre jedzenie.

 Ale wieczorami samotność wsadza im paluchy pod żebra.

 Z roku na rok pozbawiani jesteśmy przez państwo kolejnych obszarów wolności, a tylko wolność wyboru pozwala doprowadzać oszustów
do bankructwa.

 Świat jest nieraz snycerzem, a serce kobiety lawą ostygłą.

 Gdyby nie receptory na neuronach, z pewnością nie byłoby poezji.

 Samotność jest dziwną towarzyszką w łóżku.

 Jeśli coś sprawia zbyt dobre wrażenie, prawdopodobnie wcale takie nie jest.

 Takie ciepłe wrześniowe popołudnie – idealny dzień na powrót do normalności...

 Człowiek staje się takim, jakim widzą go oczy pożądanej osoby.