[...] strach to bardzo równomierne i intensywne ćwiczenie.

 Był taki czas, gdy ciągle się spieszyłam. Na przykład jechałam tramwajem i chciałam, żeby on jechał jeszcze szybciej. Miałam ten pośpiech w sobie. I nagle pomyślałam: „Zaraz, dokąd ja się tak śpieszę? Przecież na końcu czeka na mnie trumna” (śmiech). Pozbądź się tego wewnętrznego biegu. Oglądaj świat, obserwuj, co się dookoła ciebie dzieje, bo życie mamy jedno, a przecież we wszystkim można znaleźć tyle piękna. Właściwie samo to, że się żyje, jest już czymś cudownym. (Danuta Szaflarska)

 Mądrość człowieka rozpoznaje się lepiej po jego pytaniach, niż po jego odpowiedziach.

 Nie bój się śmierci, bój się niewłaściwie przeżytego życia. Ty nie masz wpływu na to, czy umrzesz czy nie, ale masz wpływ na to, jak swoje życie przeżyjesz. Żyj w pełni, a wtedy śmierć stanie się prawdziwą medytacją.

 Nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, którymi byliśmy minutę temu. Nie próbuj zatrzymywać rzeki.

 Dwadzieścia lat później będziesz bardziej rozczarowany rzeczami, których nie zrobiłeś, niż tymi, które zrobiłeś. Więc odrzuć cumy. Opłyń bezpieczny port. Złap w swoje żagle wiatry. Zbadaj. Śnij. Odkrywaj.

 Geniuszem nie każdy może zostać, druga zaś do świętości wszystkim stoi otworem.

 Śmiertelni mogą stawić czoła wielu rzeczom, ale nie swojej prawdziwej tożsamości.

 Wolność to niska cena za przeżycie.

 Odwaga nie polega na nieodczuwaniu strachu,
ale na umiejętności działania mimo niego.

 Im akurat dość łatwo przychodziło być komunistami, biedy nie klepali.