Nosimy góry w kościach za życia i stajemy się nimi ...

 We mnie też cały czas coś pęka, raz za razem.

 Jest z nami trochę tak jak z człowiekiem, który musi przebiec morze pływającej kry. Nie wolno mu odpocząć, nigdzie nie może stanąć na dobrze, gdyż utonąłby wtedy, po pierwszym skoku, w przepaści, W morzu bez dna. Musi ciągle wypatrywać następnej kry, iść nieustannie, nad przepaścią pod nogami, w s stronę lądu, który - o tym jednym wie - jest przed nim.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.

 Uprzejmość – najwytworniejsza forma fałszu.

 Dyskutuje się z chęci mówienia. Rozmawia się z chęci słuchania.

 Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki stają się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo jest się zgubić.

 Wszystko jest walką, ale wierzę w przeznaczenie.

 Jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za to, co robimy, także za to, czego nie robimy.

 Dla wierzącego zapomnieć o modlitwie to zapomnieć o życiu.

 Życie. Takie piękne, a jednocześnie takie ciężkie.