Każdy jest tłumem złożonym z własnych sobowtórów.

 Przyjrzyj się temu, co dziś nazywasz problemem, katastrofą albo kryzysem, i zadaj sobie następujące pytanie: Czy za pięć lat będzie to miało jakieś znaczenie? Odpowiedź najczęściej brzmi: "nie". [...] Zbyt często zadręczamy się błahostkami.

 W życiu jest tak, że czasami musisz się zderzyć ze ścianą. Musisz nabić sobie potwornego guza. I wtedy ktoś, prawdopodobnie, jebnie cię jeszcze prosto w brzuch. Wówczas sobie przypomnisz, jak fantastycznie jest mieć płuca. Jak cudowny jest każdy bezproblemowy oddech. Jak cudowny jest krzyk.
A później? Później musisz wstać, oprzytomnieć i rozwalić tę ścianę, albo ją obejść.
Wstań, więc. Ja próbuję.

 Życie jest jak jazda na rowerze. Żeby utrzymać równowagę, musisz jechać do przodu.

 Historia świata nie jest niczym innym jak biografią wielkich ludzi.

 Ludzie rzadko zdają sobie
sprawę, że kiedy ich usta kłamią,
ich oczy cały czas mówią prawdę.

 Jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za to, co robimy, także za to, czego nie robimy.

 Złe rzeczy czasami spotykają i dobrych ludzi. Trzeba je zaakceptować.

 Im większe kłamstwo, tym ludzie łatwiej w nie uwierzą.

 Pociecha potrzebna jest w nieszczęściu i może także w strachu.

 Po przeciwieństwo, życie nie jest jak zatoczka, którą łódź podpływa, aby zacumować, ale jak szerokie morze nieskończoności, które trzeba przepłynąć. I jeszcze jedno: na tym morzu nie ma bezwietrznej pogody. Istnieje tylko sztorm.