Siedemdziesiąt lat jednego człowieka, a jakby siedemset ludzkości.

 Ludzi dobrych i złych wciąż przynosi wiatr.
Ludzi dobrych i złych wciąż zabiera mgła.

 Mnie nie podejrzewa nikt. Gdyż nikt nie wie, kim jestem.

 Bo nauka jest prawdziwym zagrożeniem dla przyszłości ludzkich istot.

 Jakie to smutne: życzyć własnym dzieciom dobrej nocy przez telefon.

 Żądam od ludzi więcej, niż mi mogą dać.

 Ktoś nie śpi, żeby spać mógł ktoś. To są zwyczajne dzieje.

 Teraz potrzebowałabym osoby, która ze mną usiądzie, poda mi kubek gorącej herbaty i nie pytając o nic pomilczy ze mną.

 Porzućcie wszelką nadzieję wy, którzy tu wstępujecie.

 To, kim naprawdę jesteś, nie zawsze odpowiada temu, im jesteś dla innych.

 Zdrowych z założenia nie ma, tyle tylko, że nie każdego trzeba od razu zamykać.