Jednak żałuję róży i płaczę nad sobą.

 Do wielkich osiągnięć przez wąskie ścieżki.

 Zanim prawda włoży buty, kłamstwo obiegnie ziemię.

 "Czuję, że konam, choć z ran krew nie broczy.
Czemu ciągle oddycham, chociaż świat się dla mnie skończył?
Nie da mi ukojenia promyk słońca tego dnia.
Nie da mi ukojenia światło księżyca tej nocy."

 W jakiś nieracjonalny, wewnętrzny sposób serce i rozum mogą się wymieszać.

 Naprawdę żaden z nas nie ma nic do stracenia. Dzięki temu łatwiej przegrać.

 Brak zrozumienia i brak troski to dwie różne rzeczy.

 Ponad ciszą, rozświetlające burze - umierające burze - rozświetlają ciszę ponad.

 Każdy sam musi znaleźć drogę do własnej duszy.

 Ale cóż mogłem powiedzieć, przerażała mnie tą swoją chęcią życia.

 Żeby iść w przyszłość,najpierw trzeba uszanować przeszłość.