Wszystko w tym życiu można przebaczyć. Poza prawdą...

 Dramat zaczyna się wtedy, kiedy nie ma się już gdzie iść.

 Życie to najdziwniejsze co może się nam zdarzyć. Kiedy już umiemy żyć, musimy umierać. Kiedy już umiemy kochać, musimy odchodzić. Kiedy już umiemy rozumieć, musimy zapominać.

 Zapamiętaj sobie, synku, jeśli masz być człowiekiem złym, musisz mieć serce z kamienia, musisz zabijać bez mrugnięcia okiem. Jeśli chcesz być człowiekiem dobrym, musisz iść przez życie z opuszczoną głową i uważać, by nie
zdeptać nawet najdrobniejszej mrówki.
To, czego ci nie wolno, to żyć jak nietoperz - ni to ptak, ni to ssak.

 Były dni, gdy zazdrościliśmy tym, którzy umierali. Ich udręka wtedy się kończyła.

 Można długo iść drogą życia nie starzejąc się, albowiem wiek dojrzały polega na ciągłym oglądaniu się za siebie by dostrzec, gdzie się błądziło.

 Nudzą się ci, co myślą, że już wszystko znają i wszystko widzieli.

 Tkwił we mnie jakiś zarodek perfidnych i pochopnych gestów, które wykonywałam pomimo poskromionych już, ładnie ułożonych loków.

 To istny cud - dziecko, nasze własne, lecz zarazem dziwnie obce.

 Powinniśmy solidaryzować się z własnym losem!

 Myśleć poza schematem...