(...) całkowita degeneracja, całkowity powszechny upadek wszystkiego.

 Przeciętności umysłu niemal wszędzie towarzyszy zadziwiająca podłość duszy.

 Klnę, bo boli. Płaczę, bo nie daję już sobie rady.

 Na każdy garnek znajdzie się pokrywka.

 Człowiek zawsze może wstąpić
na lepszą drogę – póki żyje.

 Do majątku dochodzą odważni.

 Każdy ma jakiś resentyment.

 Obudzisz się, ty moja królewno...

 Być może przeznaczenie nie istnieje, ale powinno istnieć.

 Nie można przeżyć na nowo
czasu, który się już raz przeżyło.

 Kiedy człowiek widzi wokół siebie tylko doskonałość, nawet ona zaczyna w końcu nużyć.