Cmentarze pełne są ludzi, którzy uważali się za niezastąpionych.

 Cóż za smutna epoka, w której łatwiej jest rozbić atom, niż zniszczyć przesąd.

 (...) niech wasza poezja wyczaruje sąd ostateczny, albo zbawienie.

 Trwała jeszcze zima tylkoś był imieniem, więc igrałam z nimi, jakby z twoim cieniem.

 Wstałam, otrzepałam dłonie z ziemi, weszłam do domu i ciebie tam nie było.

 Fundamentalizm nie jest częścią islamu, to część człowieczeństwa.

 To, co wiemy, można porównać do zapałki płonącej w mrokach wieczności.

 Każdy człowiek musi dojść do wszystkiego sam. Nawet jeśli inny dał mu to na tacy, to nie jest to, to samo. Nawet jeśli inny człowiek dał mu tego początkowego kopa, to później musi sam to wszystko kontynuować, rozbudowywać. Inaczej to jest martwe.

 Niewielu z nas potrafi znieść dobrobyt. Innych ludzi, rzecz jasna.

 Większość ludzi gra szczerość, poddając się terrorowi poprawności.

 Nie ścigaj człowieka, który postanowił od Ciebie odejść. Nie proś, żeby został. Nie błagaj o litość. On pojawił się w Twoim życiu tylko po to, żeby obudzić w Tobie to, co było uśpione. Muzykę, z której nie zdawałaś sobie sprawy. Jego misja jest zakończona. Podziękuj mu i pozwól odejść. On miał tylko poruszyć strunę. Teraz Ty musisz nauczyć się na niej grać.