Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony
wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu.
Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela,
żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy.
Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie.
Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i
słyszę... Codziennie... Za dużo tego. To tak, jakbym
miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas.
Ten tylko ani jednego dnia nie utraci,kto w każdym coś dobrego zrobi dla swych braci.
Nie możemy czuć się odpowiedzialni za to, czego nie jesteśmy w stanie zrobić.
Bądź wdzięczny za to co masz, zawsze będziesz miał więcej. Jeżeli skupiasz się na tym czego nie masz, nigdy nie będziesz miał dość.
Życie, gdyby miało być smutne, niewarte by nawet było nazwy życia.
To był logiczny wybór.
Nie opuszcza się kogoś bliskiego dlatego jedynie, że jest ciężko.
Zbyt stary jestem, by tylko się bawić,zbyt młody jeszcze, by nie pragnąć niczego.
Człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia,
całe lata bez dachu nad głową,
ale nie może znieść samotności.
To najgorsza udręka, najcięższa tortura.
Jestem życiem. Ja i życie to jedno. Jak więc mogę stracić życie? Jak mogę stracić coś, czym Jestem? To niemożliwe.
Czasem małżeństwo nie jest świętym sakramentem.
