Czasem przychodzi taki moment w życiu że trzeba zrezygnować, zapomnieć, pójść na przód i nieważne jak cholernie by Ci zależało, jak trudne by to było po prostu trzeba odejść.
Można oddychać, jeść, pić i czuć uderzenia własnego serca, a mimo to być martwym.
Zdarza się, że dostajesz to, co myślałeś, że chcesz, a okazuje się, że to wcale nie tak miało być.
Hazardowa gra i śmierć mają tę samą rangę.
Zdrowych z założenia nie ma, tyle tylko, że nie każdego trzeba od razu zamykać.
Ucieczka czasami też wymaga odwagi.
Im bardziej człowiek się nawraca, tym łatwiej zauważa nie nawrócone strefy swego życia.
Lecz korzyść z tego krótka, jak dzień zimą.
Normalność nie jest kwestią statystyki.
Bądźmy wdzięczni idiotom. Gdyby nie oni, reszta nigdy nie osiągnęłaby sukcesu.
Nieważne, co artysta robi, ale to, kim jest.
