W życiu jest tak, że czasami musisz się zderzyć ze ścianą. Musisz nabić sobie potwornego guza. I wtedy ktoś, prawdopodobnie, jebnie cię jeszcze prosto w brzuch. Wówczas sobie przypomnisz, jak fantastycznie jest mieć płuca. Jak cudowny jest każdy bezproblemowy oddech. Jak cudowny jest krzyk.
A później? Później musisz wstać, oprzytomnieć i rozwalić tę ścianę, albo ją obejść.
Wstań, więc. Ja próbuję.
[...] pewnie właśnie po to wymyślono zakamarki, by robiono w nich głupstwa.
Miała zrobić Nic, a tymczasem nie zrobiła nic.
(...) moja cierpliwość to nie Schengen, ma swoje granice.
Biedna ta moralność, która składa się tylko z zakazów.
Tym samym mózgiem myśleć i wierzyć?
Żołnierz musi ginąć, lecz śmiercią swą żywi naród, który go wydał.
Nigdy nie wiesz, kiedy po raz ostatni widzisz kogoś. Nie wiesz o tym, że się kłócisz z kimś ostatni raz, kochasz ostatni raz albo po raz ostatni patrzysz w oczy tej osoby, dziękując Bogu za to, że ją zesłał dla Ciebie. Dopiero kiedy ten ktoś umiera, zaczynasz to wspominać dniem i nocą.
Bardziej niż cokolwiek innego – przygotowywanie
się jest sekretem do sukcesu.
Czy kiedykolwiek się zastanawiałaś, ile tak naprawdę osób było dla Ciebie ważnych? Mam na myśli ludzi, którzy coś zmienili w Twoim życiu. Zwykle jest ich bardzo mało.
