Refleksje o istocie życia

 Od jakiegoś czasu zauważyłam, że się duszę. Najpierw tylko we wtorki, potem
co drugi dzień, a teraz ciągle, nawet w niedzielę. Ja potrzebuję przeciągu, szerokiej skali, czynów ogromnych.

 Śmierć jest dla nas jak rodzona matka.

 Zdrów na twarzy, lecz w sercu głębokie ma rany.

 Życie jest jedynym dobrodziejstwem, które otrzymaliśmy, to jest także jedynym, którego na pewno nie doceniamy, dopóki nie stracimy

 Bogatym jest ten, kto posiada wiele; bogatszym ten, kto mało potrzebuje, najbogatszym - kto dużo daje.

 Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre
do jednego: przyłożone do ust zmarłego

człowieka pozwalają zyskać pewność,
że nie żyje naprawdę.

 Umrzeć jutro warte było tyle samo,
co umrzeć każdego innego dnia.
Każdy bowiem dzień wydarzał się po to,
by go przeżyć lub by odejść z tego świata.

 Człowiek we własnym życiu gra zaledwie mały epizod.

 Śmierć nie czeka na nikogo,
a jeśli czeka, to niezbyt długo.

 Zabijamy wrogów, bo inaczej oni zabiją nas.