Refleksje o życiu

 Miło jest uspokoić duchy przeszłości i próbować się z nimi zaprzyjaźnić. To odbiera im moc.

 Jestem tym, co pojąć zdołam. Im więcej ludzi poznaję w ich życiu, tym bardziej dopełnia się moje własne życie.

 Wydaje mi się, że życie polega na tym, żeby zawsze znaleźć czas nawet, gdy go kompletnie nie ma, żeby tak najzwyczajniej usiąść z kubkiem herbaty albo kawy i poczytać dobrą książkę, i powiedzieć: to była dobra książka! Popatrzeć na kogoś z zachwytem i nie bać się powiedzieć pewnych rzeczy. Żyje się tylko raz.

 Więc życie toczy się dalej. Dzieją się różne rzeczy. Jeśli pozwolimy im się dziać, dzieją się.

 Skąd to się bierze, że chociaż duch jest ochoczy, ciało jest mdłe?

 Niektórzy ludzie, pomyślał, stają się widoczni dopiero dzięki temu, że znikają.

 Przecież czar przeszłości tkwi w tym, że już minęła i nigdy nie wróci.

 Aby czuć się wolnym istnieje prosty sposób: nie szarpać i nie napinać smyczy.

 Wiesz co jest gorsze od płakania w poduszkę? Pustka. Taka chwila, kiedy po prostu siedzisz i wpatrujesz się w niebo, wiesz, że nie możesz nic zrobić i ogarnia Cię to przerażające poczucie bezsilności, które zżera Cię od środka. A Ty nie robisz nic. Po prostu się przyglądasz.

 Nosimy góry w kościach za życia i stajemy się nimi po śmierci.