Refleksje o czasie

 Czas to nie to, co mija, ale to, co nadchodzi.

 Nieważne, jak długo żyjesz, ale jak. Warto przepłynąć przez życie jak łódka, zostawiając za sobą białą falę mleka i miłości. Wtedy nic nie zginie.

 Czas to nieprzebrany pokład mądrości i doświadczenia, które ludzkość zdobywa co dnia, z godziny na godzinę, a nawet z sekundy na sekundę.

 Przeszłość należy do historii, przyszłość do Boga, czas teraźniejszy jest własnością Mądrości. Czas jest jak rzeka, płynąca stąd, wypełniona obrazami i emocjami.

 Niezawodnym sposobem na stracenie tożsamości jest odwlekanie rzeczy na później. Zmarnowana chwila jest stratą oddechu życia. Przyrzekając sobie, że zaczniemy żyć „później”, wegetujemy w żałosnym stanie antycypowania naszej własnej egzystencji.

 Czas jest naszym najcenniejszym zasobem, którego nie można kupić za żadne pieniądze. Każda minuta, której nie wykorzystamy na coś wartościowego, jest minuta stracona na zawsze. Nigdy nie powinniśmy zapominać, że czas to coś, czego nie można odzyskać.

 Czasami musimy przestać analizować przeszłość,
przestać planować przyszłość, przestać zastanawiać
się co tak naprawdę czujemy, przestać decydować
rozumem co chce czuć serce. czasem musimy po prostu
powiedzieć sobie “niech się dzieje co chce” i iść dalej.

 Czas jest rzeką, która niesie wszystko, co mamy, nieubłaganie w kierunku jednego miejsca, miejsca, w którym zaczyna się i kończy wszystko.

 Czas to bezcenny skarbiec naszego doświadczenia, zasobów, darów i talentów. To nieoceniona siła, która może zmienić nasze życie, jeśli tylko nauczymy się ją szanować i wykorzystać. Czasu nie można zwielokrotnić, ale z pewnością możemy powiększyć jego wartość, wybierając mądrze to, co robimy z każdą chwilą.

 Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo ta woda, której dotknąłeś, już przepłynęła i nie wróci nigdy.