Nie można być zakochanym i wierzyć w związek.

 Sposobność czyni zakochanych. A miłość daje sposobność.

 Musisz dostrzec cuda, żeby się działy cuda.

 I nie wiem, czy biegnę ku
czemuś, czy przed czymś uciekam.

 A przecież oboje wyobrażali to sobie inaczej, wyobrażali sobie, że będą inni niż te wszystkie pary, które widywali na weselach i pogrzebach. Zmęczone sobą. Wkurwione. Mające siebie dość. Nie, on miał być jej, a ona miała być jego. Mieli się wygłupiać, mieli kpić z życia. Przecież czuli się ze sobą tak dobrze. Przecież się lubili.

 Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już
myślisz, że wszystko sobie poukładałeś,
kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się
tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku
zmierzasz, ścieżki stają się kręte, drogowskazy
znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony
świata, północ staje się południem, wschód
zachodem i kompletnie się gubisz.
Tak łatwo jest się zgubić.

 Czasem sama się w sobie nie mieszczę.

 To, kim się urodziliśmy,
czyni nas tym, kim jesteśmy.

 Chcę wiedzieć, czy zależy ci na mnie samej, a nie tylko na odczuciach, jakie w tobie wzbudzam.

 Ale są takie zakamarki duszy,
które pozostają nieznane, bo nie
da się poznać do końca drugiego człowieka, choćby nie wiem co.

 Życie przypłynęło do nas puste. Musimy zadbać o to, żeby zagościło w nim szczęście.