W rzeczywistości sztuka odzwierciedla widza, nie życie.

 Przygoda jest wszędzie, jeśli tylko wie się, gdzie patrzeć.

 Z wodą nie ma żartów. Z wodą, z ogniem, z przeznaczeniem.

 Nie warto się zabijać dla przedmiotów, które kiedyś będą śmieszyć nasze dzieci.

 Prawdziwy ludzki charakter ujawnia się dopiero w sytuacjach skrajnych; zwykle trzeba na nie czekać, bo one zwlekają jak koniec świata.

 Ale miłość musi być jednocześnie
pozbawiona egoizmu i egoistyczna.
Nie możesz kochać kogoś, bo czujesz, że
powinnaś. Sama chęć kochania nie wystarczy.

 Pracować nad sobą trzeba do końca życia, bo zawsze jeszcze można coś poprawić.

 Nie potrafi tak naprawdę nikogo kochać. Tacy ludzie jak on w końcu zostają sami, bez względu na to, jak bardzo byli kochani przez innych.

 Kiedy jakąś tyranię przyjmie się za normalność, tyrania odnosi druzgocące zwycięstwo.

 Śmiałość to koleina patrzenia.

 I wciąż mnie zaskakuje to, jak można się czegoś tak bardzo bać, a potem to przechodzi i okazuje się, że nic ci nie jest. Że strach to tylko strach. Że najtrudniejsze jest żyć, a nie umierać. Że co by się nie wydarzyło, zdarzy się. Ile rzeczy można przetrwać, zanim umrzemy.