
I chyba nauczyłam się żyć ze swoją pamięcią, tak jak ...
I chyba nauczyłam się żyć ze swoją pamięcią, tak jak żyje się z przewlekłą chorobą.
...w życiu wszystko odbywa się właściwie bez prób.
Odniósł wrażenie, że mógłby przyglądać się Jej godzinami i nigdy nie miałby dość.
Świat wokół nas jest światem
cieni, Danielu, a magii w nim za grosz.
Wiek to okropny złodziej. Kiedy
zaczynasz rozumieć, na czym polega
życie, ono ścina cię z nóg i przygarbia ci plecy.
Tak zasypiamy - jego wargi na mojej szyi, moje serce w jego dłoni.
Kobiety tęsknią za nieprzewidywalnością. Za jasnym komunikowaniem swoich oczekiwań. Kobieta chce, aby facet do niej podszedł i powiedział: „Chcę cię.” A następnie nie spuścił wzroku. Ale patrzył tak długo, żeby się zaczerwieniła i to ona spuściła wzrok.
Nie należy kwestionować
cudów albo skarżyć się, że nie są one
całkiem zgodne z czyimiś oczekiwaniami.
Ścieżka kończy się tylko wtedy, gdy zaczyna się niebo.
Śmierć nas otacza, ale my żyjemy.
... bo kogoś stracić i cierpieć, to wiedzieć, że się kochało...