W prawdziwym świecie "wieczność" to czasem tylko weekend.

 Nie czas żałować kapusty, gdy płonie las.

 Czasem dzwonili do siebie, wysyłali SMS-y. Obydwaj grali równocześnie w kilka gier. Gra pierwsza nosiła tytuł "Coś mi nagle wypadło". Gra druga nazywała się "Nic się nie stało". Gra trzecia to "Strasznie mam dużo pracy", a czwarta - "Może jutro się spotkamy". Sporadycznie do głosu dochodziła także gra piąta: "Bardzo za tobą tęsknię.

 Nic mi to nie przeszkadza, że na
ciebie czekam, skoro wiem, że przyjdziesz.

 Oplatam się ciasno ramionami, aby nie rozpaść się na kawałki.

 Pracować nad sobą trzeba do końca życia, bo zawsze jeszcze można coś poprawić.

 Łatwo być samemu, kiedy jest to twój własny wybór, znacznie trudniej, kiedy człowiek jest do tego zmuszony.

 Nie ma łatwiejszej do rządzenia społeczności niż ta, która odrzuca koncepcję społeczeństwa.

 Osoby, do których najtrudniej się zbliżyć, okazują się najbardziej warte tego, żeby je poznać.

 Odrobina złudzeń na swój temat może być istotnym składnikiem przepisu na szczęście.

 Otworzyłam kolejne drzwi strachu – nikogo tam nie było.