Zawsze potrzeba dwojga ludzi.
Do tego, żeby układało się w związku.
Do tego, żeby go rozbić, i do tego, żeby później naprawić to, co się zepsuło.
Na złe wiadomości zawsze jest za wcześnie.
Zdarza się, że przeżywamy życie na autoresponderze. Kolejne dni mijają, a my niczego nie dostrzegamy. Aż nagle, jakby jakiś zewnętrzny bodziec nagle nas obudził, dostrzegamy, ile piękna i radości było dookoła nas, a my tego nie widzieliśmy.
Jakież dziwne są te ludzkie charaktery! Nawet miłują tak, jakby nienawidzili!
Prawdziwa miłość bywa tylko
wtedy, gdy masz kogoś, z kim
możesz przegadać całą noc,
aż do białego rana.
Nie można ludziom dać tego, czego nie są w stanie przyjąć.
Jaki sens miałoby stwarzanie mnie, gdybym istniała jedynie we własnej osobie?
Los to coś, co wyciągasz jak słomkę. To szansa.
Wypowiadając na głos jej imię, nadal czuję ukłucie bólu, uszczypnięcie, które mówi, że wciąż noszę ją w swoim sercu.
Strzeż się gniewu cierpliwego człowieka.
