Mam już taki charakter, że aby coś zrozumieć, muszę najpierw spróbować to zepsuć.
W miarę posuwania się po osi czasu, szansa przeżycia spada w końcu do zera dla każdego.
Miłość nie brudzi.
Kto abstrakcyjnie kocha całą
ludzkość, kocha prawie zawsze samego siebie.
Człowiek musiał popsuć trochę swoją naturę, bo nie rodzi się wilkiem, a jest wilkiem.
Nieprawdą jest, że ludzie mogą się w kimś zakochać, patrząc jedynie na jego portret.
Miłość nie kryje się w drugiej osobie. Ona jest
w głębi naszej duszy. Jednak do tego, aby ją w
nas rozbudzić, potrzebny jest drugi człowiek.
Ludzie się rodzą, by w końcu umrzeć, a międzytemczasem, w ciasno zatłoczonym przedziałku czasu, zmagają się ze sobą, bo każdy z nich chce zdążać swoim tempem.
Nie wychodząc stąd, raczej
trudno będzie wam znów tu przyjść.
Człowiek stawia hipotezy zawsze, nawet kiedy się ma na baczności, nawet kiedy o tym nie wie.
