Ach, do diabła, jak gorzko smakuje życie.

 Życie to coś, co upływa kiedy jesteśmy zajęci snuciem planów na przyszłość.

 Możesz ciągle kogoś tłumaczyć, ciągle usprawiedliwiać, wybaczać. Możesz przymykać oko na to, że Cię rani. Ale czasem przychodzi taki moment - jeden szczegół, który sprawia, że już nie potrafisz. Coś pęka, pojawia się złość, poczucie żalu i krzywdy. Tak... przecież nigdy nie liczyłeś na wzajemność, na wdzięczność... A mimo wszystko czujesz się zdradzony.

 A co po czyjej wielkości,
jak nie ma w głowie mądrości.

 Szczęście jest zawsze gdzie indziej.

 Musimy żyć. Żyć tak, by później nikogo nie musieć prosić o wybaczenie.

 

Jeśli historia nauczyła nas czegokolwiek, to tego, że zawsze może być gorzej.

 Oto paradoks straty: jak coś, czego już nie ma, tak bardzo może nam ciążyć?

 Moim zwycięstwem jest to, że śmiać się mogę z kłamstwa
dawnych miłości i okrywać wstydem kłamliwe stadła - zobaczyłem tam piekło kobiet - i dozwolone mi będzie posiąść prawdę w duszy i ciele.

 Ja nie myślę mózgiem - o nie, bynajmniej. To myśli we mnie mój potwór.

 Pan ma jakiś plan dla nas wszystkich, ale czasem nie rozumiem, co chce nam przekazać.