Ludzie są podobni do zgłodniałych wilków zaczajonych w pustym drzewie.

 Zapominamy to, co chcemy pamiętać, a pamiętamy to, o czym chcielibyśmy zapomnieć.

 Po wszystkich ulicach miasta chodzili ludzie, ale nie mogłaby się czuć bardziej samotna, nawet gdyby na ulicy nie było nikogo.

 Nie jestem przyzwyczajona do tego, że mnie kochasz.

 -Mam mózg po to, aby osądzać i budować opinie.
- A serce masz po to, aby powstrzymywać się od wygłaszania krzywdzących, surowych osądów.

 " Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą"

 Samotność - jakaś ty
przeludniona.

 To straszne przekonać się nagle, że z niewiadomego powodu zdradza się własne zasady.

 Jest tak, jak powiedział: wierzymy w to, co chcemy, gdy zachodzi taka potrzeba.

 Myślę, że w ostatecznym rozrachunku należymy do tego, co kochamy.

 Światło i mrok. Życie i śmierć. Gdzie jest moje miejsce?