Płakać znaczyło tyle co wysiać wszystko na ziemię.

 Wiedzieć czego się chce i mieć dość pewności, żeby powiedzieć to nas głos, to dwie najtrudniejsze rzeczy w życiu.

 Może prawdziwe uczucie to nie nagły płomień, trzęsienie ziemi. Może wystarczy dotknięcie dłoni, silny uścisk ramion, łagodny głos. I może nie od razu zmienia świat, a jedynie dwa życia na lepsze, trochę spokojniejsze i nie tak strasznie samotne.

 Kiedy w pewnej chwili zapytałam Niemców,
dokąd nas prowadzą, ze śmiechem
odpowiedział nam, że idziemy do Pana Boga.

 – Sie masz!? Jak leci?
– Normalnie.
– No, to trzeba to oblać.
– No trzeba.

 Nie, nie twoja. To moja historia. Ty tylko w niej występujesz.

 Kiedy wszystko inne zawiedzie,

dajcie za wygraną i idźcie do biblioteki.

 Zabawne, jakie łatwe się wszystko staje, kiedy nic nie ma znaczenia.

 Jeżeli będzie pani traciła zbyt wiele sił na życie, nie uda się pani spokojnie umrzeć.

 A ja świata nienawidzę, bo zżera go arogancja,
Biorę od niego dokładnie tyle, ile mogę dać,

 Wierz, ale wiedz – komu!