Nieważne, jak daleko by człowiek uciekł, zawsze sam siebie dogoni.

 Kiedy tragedia jest już niemożliwa, a farsa nudzi, pozostaje tylko eksperyment.

 Najdziwniejsze w każdej rozłące jest to, że pamięta się tylko to, co było w ludziach dobre.

 Może słowa potrzebują ciepła, gdy się rodzą od nowa.

 Z jakiegokolwiek poziomu byśmy nie spoglądali, nigdy nie zobaczymy dookoła siebie więcej, niż znajduje się w nas samych.

 Żaden zwycięzca nie wierzy w przypadek.

 Łatwiej łgarstwo zadawać niż gardło nadstawiać, łatwiej pieczętować woskiem niż krwią.

 [...] ale pozwól, że usiądę blisko ciebie. Może chłód to tylko wymówka. Lubię siedzieć blisko ciebie, czuć ciepło twojego ciała, twoje ruchy. To sprawia, że nie czuję się tak bardzo samotna, jestem szczęśliwa.

 Gdybyś naprawdę pomyślał, to byś nie pytał.

 Wina to, drogi Brutusie, nie gwiazd naszych, ale nas samych.

 Podróż tysiąca mil zaczyna się od jednego kroku.